Produkty mięsne
Szynka pieczona w chlebie
Potrawa Mazowsza Ciechanowskiego i Zawkrza, charakterystyczna dla kuchni drobnoszlacheckiej, pieczona była najczęściej na Wielkanoc. Zamarynowaną wcześniej i natartą przyprawami wieprzową szynkę z kością oblepiano grubą warstwą ciasta chlebowego i wsuwano w brytfannie do nagrzanego pieca. Po upieczeniu i wyjęciu z pieca należało całość ostudzić, po czym rozbić skorupę ze spieczonego (często spalonego) ciasta i wyjąć szynkę gotową do spożycia na zimno.
więcej o: Szynka pieczona w chlebie
Czarna kiszka ze Starych Litewnik
Czarna kiszka ze Starych Litewnik jest produktem znanym i wytwarzanym od wielu pokoleń według receptury praktykowanej we wsi Stare Litewniki, gm. Sarnaki, powiat Łosice. Tradycja wytwarzania wyrobów mięsnych w naszej okolicy (w tym czarnej kiszki) sięga pokoleń. Wytwarzana jest tą samą tradycyjną metodą jak za czasów dziadka, ojca.
więcej o: Czarna kiszka ze Starych Litewnik
Maciek Mazowiecki
Na Mazowszu Wschodnim popularną wędliną był „kiendziuk” („kindziuk”). Nazwa oznacza zarówno żołądek świński, jak również wędlinę o litewskim rodowodzie, uzyskiwaną z mięsa najlepszej jakości, którym napychano żołądek, konserwowany następnie w roztworze soli suszono, a czasami dodatkowo poddawano wędzeniu.
więcej o: Maciek Mazowiecki
Kiełbasa palcówka
W zamożniejszych rodzinach z części mięsa wyrabiano kiełbasy. Do ich wyrobu zabierały się gospodynie w krótkim czasie po świniobiciu. W pierwszej kolejności należało wyszlamować jelita, czyli delikatnie i dokładnie oskrobać je z wierzchniej warstwy tkanki. Czynność tą wykonywano nożem kuchennym na długim stołku lub stolnicy ułożonej na stole. Równolegle przygotowywany jest farsz. Mięso na kiełbasy należało drobno pokroić, a następnie posiekać je na jeszcze mniejsze kawałki na stolnicy lub dużej desce, za pomocą noża, tasaka lub siekiery. W latach trzydziestych ubiegłego stulecia nieliczne gospodynie posiadały już w swoich gospodarstwach domowych maszynkę do mielenia mięsa, która niezwykle ułatwiała przygotowanie farszu do wędlin, ale szersze zastosowanie sprzęt ten zyskał dopiero po ostatniej wojnie. Usiekany farsz przełożony do kopańki należało odpowiednio przyprawić solą, pieprzem i czosnkiem (używano także saletry). Napychanie kiełbas wymagało odpowiedniej wprawy. Starym narzędziem, niezwykle pomocnym w tej czynności był „rożek”, czyli kawałek obrobionego rogu bydlęcego. Gospodyni w lewej ręce trzymała rożek z naciągniętym jelitem, a prawą ręką wkładała do jego środka farsz, popychając go stale palcem, stąd tak produkowaną kiełbasę nazywano „palcówką” Co pewien czas należało przerwać napychanie i naciskając na jelito przesuwać farsz do końca kiełbasy. Jeżeli w jelicie tworzyły się pęcherze powietrzne, wówczas przekłuwano jelito igłą... po napełnieniu całego jelita jego końce zawiązywano nitką lnianą. Do napychania wędlin zamiast rożka używano także szkła lampy naftowej lub rozwidlonej gałązki, na którą nakładano koniec jelita. Zwoje świeżych kiełbas schły przez kilka dni w izbie, zawieszone na drążku przy piecu lub pod kapą nad trzonem kuchennym. Podsuszone wędliny wynosiła gospodyni do komory lub innego pomieszczenia. Suche kiełbasy bywały również wędzone. Proces wędzenia odbywał się na gorąco w wędzarni, w dymie jałowcowym lub olchowym, bądź na zimno wewnątrz komina, gdzie kiełbasy przebywały przez jakiś czas zawieszone w worku (zwykle razem z szynkami i boczkiem), lub zawieszone na żerdkach.
więcej o: Kiełbasa palcówka
Kiełbasa ze Starych Litewnik
Kiełbasa ze Starych Litewnik jest produktem znanym i wytwarzana od wielu pokoleń według receptury praktykowanej we wsi Stare Litewniki, gm. Sarnaki, powiat Łosice. Tradycja wytwarzania wyrobów mięsnych w naszej okolicy (w tym kiełbasy) sięga pokoleń. Wytwarzana jest tą samą tradycyjną metodą jak za czasów dziadka, ojca.
więcej o: Kiełbasa ze Starych Litewnik
Bolimowski gołąb nadworny ryś
Gołębie rasy ryś polski zaliczane są do typu najbardziej użytkowych gołębi w gospodarstwach. Opisano je na konferencji zwołanej przez klub hodowców gołębi opasowych w 1930 r.: „Szyja krótka (…) pierś pełna, szeroka (w obwodzie winna posiadać najmniej 32 cm) (…) nogi, krótkie, silne nieopierzone (…) u niebieskich rysi białe pasy na skrzydłach winny być ciemno obrzeżone” (Trybulski M., „Gospodarski chów ptactwa domowego”, Warszawa-Kraków 1948).
więcej o: Bolimowski gołąb nadworny ryś
Kapłon staropolski (kapłun staropolski)
Jak wspominają mieszkańcy Radziwiłłowa i okolic, hodowla drobiu oraz przygotowywanie potraw na bazie mięsa drobiowego należały do tradycji tego regionu. Radziwiłłów, pełniąc historycznie rolę wsi służebnej m.in. dla pałacu Radziwiłłów w pobliskim Nieborowie, zaopatrywał kuchnię pałacową w produkty miejscowych upraw i hodowli. Należy zauważyć, że okolica ta słynie z wysokiej jakości produktów regionalnych i tradycyjnych.
więcej o: Kapłon staropolski (kapłun staropolski)
Perliczki z Grabiny
W Polsce perliczki hodowane są od dawna „głównie, jako uzupełnienie innych gatunków ptactwa domowego”(M. Trybulski „Gospodarski chów ptactwa domowego” Warszawa - Kraków, 1948). Do Europy trafiły z Afryki w XV wieku. Przed wojną, jak wspominają mieszkańcy Grabiny Radziwiłłowskiej oraz okolicznych wsi, niewielkie ( 15 - 20 sztuk) stada perliczek spotykało się prawie w każdym gospodarstwie. Ich powszechne występowanie było związane z niskimi kosztami utrzymania, gdyż dużą część pożywienia zdobywają samodzielnie.
więcej o: Perliczki z Grabiny