Tradycje hodowli i spożywania ryb słodkowodnych istnieją w Polsce co najmniej od czasów piastowskich: „przywiązywano za Piastów wielką ważność (…) do rybołówstwa (…) W XVI wieku gospodarstwo rybne nie podupadło lecz podniosło się” (Ł. Tatomir, „Geografia ogólna i statystyka ziem dawnej Polski”, Kraków 1868).

Na terenie Radziwiłłowa Mazowieckiego tradycje spożywania ryb słodkowodnych jak również metody ich przyrządzania powiązane były z kuchnią pałacu Radziwiłłów w Nieborowie, dla której okolice Puszczy Mariańskiej dostarczały produktów spożywczych. Najczęściej wędzono szczupaki i sandacze, a samo wędzenie nie tylko podnosiło trwałość, ale wpływało przede wszystkim na podniesienie walorów smakowych. „Oczyścić, rozpłatać wzdłuż grzbietu, a wyjąwszy kość grzebieniową rybę nie myć, lecz wytrzeć na sucho. (…) potem rybę posolić (…) rozciągnąć na łuczywkach, obwinąć papierem i przewiązać w kilku miejscach, wreszcie powiesić w wędzarni, wędząc w zimnym dymie, (…) Wędzenie trwa od 3 do 10 dni zależnie od wielkości ryby” (M. Norkowska, „Spiżarnia i zapasy zimowe”, Warszawa 1911). Popularną potrawą przygotowywaną z uwędzonych ryb była pasta rybna. Bardzo prosta, szybka, a jednocześnie smaczna. Na początku ucierano obrane z ości mięso uwędzonych ryb z ogórkiem, jajkiem, musztardą i majonezem na jednolitą masę za pomocą pałki do tłuczenia kartofli. Później dodawano przyprawy – sól, pieprz oraz natkę pietruszki. Gotowa pasta może być spożywana bezpośrednio z pieczywem bądź również z sałatkami warzywnymi.