Czarnina to zupa o długoletniej tradycji, przygotowywana na bazie rosołu z dodatkiem krwi, zazwyczaj gęsi lub kaczki. Dawniej jej podanie symbolizowało odmowę, odrzucenie, jak w słynnym utworze literackim Adama Mickiewicza pod tytułem „Pan Tadeusz”, czyli Ostatni Zajazd na Litwie: „I już miał się oświadczać, lecz pomiarkowano I czarną mu polewkę do stołu podano (…)”.

Sposób przygotowania czarniny ze Mchowa rozbity jest na kilka wyraźnie określonych etapów. Pierwsza faza polega na pozyskaniu krwi i mięsa z kaczki lub gęsi, a następnie dodaniu octu, aby zapobiec jej krzepnięciu. Mięso, podroby oraz włoszczyzna umieszczane są w garnku, zalewane wodą i gotowane do miękkości. Kolejnym etapem jest przygotowanie krwi, tzn. krew mieszana jest z mąką i zimną wodą, hartowana poprzez dodanie gorącego rosołu i dokładnie wszystko jest mieszane do uzyskania jednolitej konsystencji. Następnie do rosołu dodawano odpowiednio przygotowaną krew i gotowano. Na koniec mieszkańcy Mchowa w zależności od gustu dodawali różne przyprawy bądź zabielali zupę gęstą kwaśną śmietaną. „W moim domu czarninę podawano z własnoręcznie robionym makaronem. Czasami jedliśmy czarninę z gotowanymi kartoflami. Kiedy dorosłam sama również gotowałam czarninę swojej rodzinie, nauczyłam też córkę, która wprawdzie bardzo rzadko to robi, ale też umie ugotować pyszną czarninę” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Mchowa).