Rosół był i jest najpopularniejszą zupą w Polsce i może być przyrządzany z drobiu, wołowiny, cielęciny, z dodatkiem włoszczyzny, kapusty i innych warzyw.

„Mięso na rosół należy tylko obmyć, lecz nie moczyć, bo przez to rosół traci tęgość – zalać zimną wodą i gotować na małym ogniu ciągle szumując, dopóki szumowiny nie przestaną się wydzielać. Natenczas odstawić od ognia, zalać łyżką wody zimnej, aby się męty oddzieliły; następnie zebrać pozłotę, (…) mięso wyjąć z garnka wypłukać w letniej wodzie, włożyć na powrót do tegoż (…) garnka, zalać przecedzonym rosołem, posolić i wstawić na ogień, niech się wolno gotuje. W tym czasie dodaje się włoszczyznę jako to: kilka korzonków pietruszki, marchwi, seler i parę porów, a na krótki czas prze wydaniem kapustę sparzoną wpierw, kalafior, parę suszonych grzybków, (…) odstawić rosół z ognia, gdy bardzo tłusty zebrać pozłotę i przez sitko przelać” („Praktyczny Kucharz Warszawski”, Warszawa 1923). Rosół dworski przyrządzany jest według tradycyjnych receptur stosowanych w XIX i XX wieku na dworach szlacheckich, z mięsa kapłonów zielononóżek kuropatwianych, rodzimej rasy kur polskich oraz warzyw z lokalnych upraw. Głównym źródłem są tradycje kuchni dworu Radziwiłłów w Nieborowie przeniesione na teren za pośrednictwem pracowników kuchni wywodzących się ze wsi folwarcznych. „Kapłony były trzymane w folwarku oddzielnie. Bo to dla Pałacu. Ale i dla tych co pracowali w folwarku kapłony były. Szczególnie jak je sprawiano dla intendenta to co były uszkodzone (zepsute) złamana nóżka, zasiniony dostawali pracownicy za psi grosz” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami okolic Radziwiłłowa). Rosół podawany jest do dnia dzisiejszego z makaronem sporządzanym z mąki i jaj kur zielononóżek bądź z kaszą manną lub lanymi kluseczkami. „Rosół dworski robiło się u nas obowiązkowo na wesela, no i na święta. I jak przyjeżdżali goście. Na wszystkie uroczystości rodzinne” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami okolic Radziwiłłowa). Rosół dworski z kapłona cieszy się dużą popularnością podczas różnych konkursów czy festiwali, a w 2011 roku został nagrodzony „Perłą” w Konkursie Nasze Kulinarne Dziedzictwo.