„Casting na Krafftównę – Benefis Basi” – koncert zorganizowany przez grono znajomych z okazji 85-tych urodzin Barbary Kraftt-Seidner stał się okazją do uhonorowania jubilatki Medalem Pamiątkowym „Pro Masovia”. Odznaczenie jako wyraz uznania za całokształt drogi artystycznej wręczył, w imieniu marszałka województwa mazowieckiego, zastępca dyrektora Kancelarii Marszałka Tomasz Waźbiński.

Urodzinowe spotkanie odbyło się 20 maja br. w Teatrze Polskim im. Arnolda Szyfmana w Warszawie. Zaprezentowano m.in. nowe interpretacje niezapomnianych skeczy i piosenek z repertuaru Barbary Krafftówny.

Barbara Krafftówna, właściwie Barbara Krafft-Seidner – polska aktorka teatralna i filmowa, artystka kabaretowa oraz piosenkarka – urodziła się w 1928 r. Zainteresowania aktorskie wykazywała od wczesnych lat. Studia aktorskie odbyła pod kierunkiem Iwo Galla w Krakowie. Następnie z profesorem i większością kolegów wyjechała do Gdańska, gdzie w spartańskich warunkach tworzyli pierwszy polski teatr w tym mieście. Występowała w teatrach: im. Stefana Jaracza w Łodzi i Dramatycznym we Wrocławiu. Od 1953 r. związała się z teatrami warszawskimi (Nowej Warszawy, Komedia, Narodowym, Syrena i Współczesnym). W Teatrze Dramatycznym zagrała tytułową rolę w polskiej prapremierze „Iwony księżniczki Burgunda” Witolda Gombrowicza (1957 r.), traktując tę postać na granicy intelektualnej groteski i przekornej mądrości. Wystąpiła także w „Paradach” Jana Nepomucena Potockiego.

Obdarzona wszechstronnym talentem aktorskim, świetnie interpretująca piosenki, nie unikała ról dramatycznych, komediowych ani kabaretowych. Na ekranie występuje od 1953 r.. Zagrała w kilkudziesięciu filmach. Zdaniem wielu krytyków najwybitniejszą jej rolą, a zarazem jedną z najdoskonalszych kreacji kobiecych w polskim kinie, była postać Felicji w obrazie Wojciecha Jerzego Hasa „Jak być kochaną”, za którą otrzymała nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Francisco w 1962 r. Dla widzów niezapomnianą kreację stworzyła jako Honorata w „Czterech pancernych i psie” (1970 r.) – narzeczona czołgisty Gustlika z Górnego Śląska, piegowata dziewczyna z warkoczami, odważna i z charakterem.

Nie mniej ważna, jak role teatralne i filmowe, jest jej twórczość kabaretowa. Występowała w Kabarecie Starszych Panów, kabarecie Jana Pietrzaka, „Frascati” kierowanym przez Wojciecha Siemiona, „U Lopka” – prowadzonym przez Kazimierza "Lopka" Krukowskiego. kabarecie satyryczno-literackim.W latach 1961–1965 była radną w Dzielnicowej Radzie Narodowej Warszawa Śródmieście, co znalazło odbicie w programach Kabaretu Starszych Panów, gdzie odtwarzała postać radnej.

W 1982 r. wyjechała do Stanów Zjednoczonych, jednak – po 10 latach pobytu w Los Angeles – zdecydowała się wrócić na stałe do Polski. Na 80. urodziny w 2008 r. wystąpiła w napisanej specjalnie na tę okazję sztuce Remigiusza Grzeli „Oczy Brigitte Bardot” w Teatrze Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego w Warszawie. Za tę rolę otrzymała nominację do nagrody im. Cypriana Kamila Norwida. Na scenie partnerował jej Marian Kociniak.

Została odznaczona: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006 r.), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1963 r.), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2006 r.), Złotą Oznaką Honorową Towarzystwa Polonia (1987 r.), Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1967 r.). Ponadto jest laureatką licznych nagród i wyróżnień artystycznych, m.in. „Srebrnej Maski” w plebiscycie „Expressu Wieczornego” na najpopularniejszych aktorów telewizyjnych, Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za całokształt twórczości aktorskiej.

W 2005 r. odcisnęła swoją  dłoń na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach.