Poeta, eseista, krytyk literacki i felietonista Wojciech Wencel był gościem dr Teresy Kaczorowskiej podczas XIII opinogórskich spotkań z literaturą, które odbyły się 14 czerwca br.

Wojciech Wencel, urodzony 16 lutego 1972 r. w Gdańsku, ukończył polonistykę na Uniwersytecie Gdańskim. W latach 1998-2002 był członkiem Rady Programowej TVP SA. Stały współpracownik dwumiesięcznika "Arcana". W latach 1997-2007 należał do redakcji kwartalnika "Fronda". Odszedł z niej wraz z dużą częścią zespołu, w proteście przeciw usunięciu Marka Horodniczego ze stanowiska redaktora naczelnego. W listopadzie 2007 grupa ta założyła magazyn apokaliptyczny "44/Czterdzieści iCztery".

Wencel wg znawców literatury jest poetą zarówno nagradzanym, jak i kontrowersyjnym. W 1995 r. otrzymał Nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny za najlepszy debiut poetycki roku (tom „Wiersze”), a w roku 2000 Nagrodę Fundacji im. Kościelskich (tom „Oda chorej duszy”). Jest laureatem Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza.

Zarówno poezja, jak i eseistyka Wencla jednoznacznie wyraża katolicki światopogląd. Literaturę poeta traktuje jako służebną wobec wiary, czemu też wielokrotnie daje wyraz w eseistyce: "Każda doskonała realizacja chrześcijańskiej wizji świata jest następstwem przyjęcia i zrozumienia Prawdy Objawionej. Klasycystyczna idea ładu traci w tym wypadku swój żałosny cudzysłów" („Zamieszkać w katedrze”). Wzorcem - zarówno literackim, jak i pod względem postawy - pozostaje dla poety T.S. Eliot, w szczególności zaś jego "zwrot w stronę katolicyzmu, klasycyzmu i monarchizmu".

Najpopularniejszymi dziełami Wencla są: „Wiersze”, „Ogród, Ksiąg”, „Oda na dzień św. Cecylii”, „Oda chorej duszy”, „Ziemia Święta”, „Wiersze zebrane”, „Imago mundi” (poemat), „Podziemne motyle”, „Zamieszkać w katedrze. Szkice o kulturze i literaturze”, „Przepis na arcydzieło. Szkice literackie”, „Niebo w gębie” (zbiór felietonów).