Anna Dominika Zawadzka – absolwentka Uniwersytetu Warmińsko--Mazurskiego w Olsztynie. Ukończyła dziennikarstwo i komunikację społeczną oraz ekonomię menedżerską. Od dziecka mieszkanka Mazowsza. Jak sama o sobie pisze – trochę z niej dusza niepokorna, która zawsze chodzi własnymi ścieżkami, a swoje emocje i uczucia wyraża m.in. poprzez wiersze.

 

W głębi siebie

Myślami uciekam gdzieś daleko stąd,

wyprzedzam czas i przestrzeń.

To, co było nie powróci już,

czas biegnie.

Tak różnych zjawisk, zdarzeń

doświadczyłam już,

nie mogę uwierzyć w nie,

nie jestem tchórz.

Na tym miejscu na ziemi,

gdzie zataczam swój krąg,

szukam celu życia,

gdzie popełniłam błąd?

Odkrywam prawdę po torze przeszkód,

wciąż brnę w nieznane,

być może zakłamane...

Co tak naprawdę prowadzi mnie,

jaki pokład energii targa mą duszą,

że mimo tylu porażek,

przykrych zdarzeń

kocham tę magię wyobrażeń.

Prawdziwa wartość drzemie w człowieku,

lecz niewykorzystana

traci moc od wieków.

Jak obłoczek na niebie przemieszczam się,

jak stado zwierząt poszukuję swego miejsca,

przetrwania, wegetuję.

Świat dokoła różni się od mego,

wymyślonego.

Wymyślonego?

Ależ skąd. On istnieje.

Ja jestem jego Panią.

Jest taki prawdziwy,

przepełniony miłością.

Wierzę w jego sens.

Pomaga mi przetrwać

każdy ból, cierpienie.

To, co rodzi się w mej głowie,

to myśl, że jestem tu,

aby zmienić, to co złe.

Jakże sama podołać mam temu światu.

Czy tędy droga?

Z magii wyobraźni

układam ten wiersz,

niech będzie on przesłaniem

dla wielu, dla tych,

co wątpią…

 

 

W poszukiwaniu sensu życia

Słuchając swej duszy, odkrywam pragnienie.

Wpatrzona w jeden punkt, zatrzymuję czas.

Życie to wieczność, choć krótkie jest,

więc zaprzepaścić szkoda by je.

Jest jedno jak jedna chwila bezlitosne.

Tu i teraz, więc myśl człowieku,

co dla Ciebie ważne jest.

Realizuj, bo żyjesz tu teraz...

Drugiej szansy nie dostaje nikt.

Nieubłagany czas daje znać,

że zdążyć ze wszystkim nie sposób jest.

Więc co dla Ciebie Wędrowniku ważne jest?

Wsłuchaj się w świergot ptaków,

spójrz na niebo,

odkryj prawdziwą swą twarz.

Żyjesz tu teraz, ale po co żyjesz?

Co zdążysz zrobić, skoro wegetujesz?

Marzenia Głupcze!

To one wiodą nas w głębię oceanu.

Tam nie utoniesz,

bo nie jesteś sam.

Skrycie dążysz, ale gdzie?

Czy warto? Zastanów się.

Szczęście jest w nas,

jak skromny pocałunek

daje o sobie znać.

Smak porażki niekiedy dobija nas.

Czy poddać się?

Ależ skąd! Walcz!

Po każdej burzy wschodzi słońce.

Niczego nie żałuj,

to pragnienie gorejące!

Dla takich chwil warto żyć!

Inaczej żałość w sercu

nie ustanie bić.

Natchnieniem swym dopełniaj nadzieję,

że wspomnienia mogą lepsze być

niż te, co minęły.

A Ty z tęsknoty usychasz,

bo przeszłość wciąż daje o sobie znać.

Więc nie żałuj,

że cudowna minęła,

bo dojrzałość może lepsza być.

Idź przed siebie,

pod prąd, do celu.

Nigdy nie rezygnuj

z marzeń Przyjacielu.

 

 

 

 

Zachęcamy mieszkańców Mazowsza do dzielenia się z Czytelnikami pisanymi przez siebie wierszami. Swoje utwory prosimy przesyłać na adres e-mail: sercepolski@mazovia.pl