Była najwybitniejszą polską lekkoatletką, siedmiokrotną medalistką igrzysk olimpijskich, inspiracją dla wielu pokoleń sportowców i idolką milionów Polaków.

Podczas lekcji wychowania fizycznego przebiegła 60 m tak szybko, że nauczycielka sądziła, iż popsuł się jej stoper. Potem było już tylko lepiej. Przez dwie dekady Irena Kirszenstein-Szewińska utrzymywała się w światowej czołówce lekkoatletycznej. Do 7 medali olimpijskich dodać należy 12 rekordów świata, 17 rekordów Europy i 54 rekordy Polski, 5 tytułów mistrzyni Europy i 23 tytuły mistrzyni Polski. Właśnie mija 50 lat od jej sukcesów na igrzyskach olimpijskich w Meksyku.

Pierwszy raz na podium Irena Kirszenstein stanęła jako czternastolatka, w 1960 r. Wygrała wówczas międzyszkolne zawody na warszawskiej Agrykoli w biegach na 100 m, 200 m i skoku w dal. Utalentowana zawodniczka trafiła do Polonii Warszawa, pod skrzydła trenera Jana Kopyto – oszczepnika, finalisty igrzysk olimpijskich w Melbourne (1956). Podczas rozgrywanych w Warszawie w 1964 r. europejskich mistrzostw juniorów zdobyła trzy złote medale, wygrywając bieg na 200 m i skok w dal oraz sztafetę 4x100 m. W tym samym roku z igrzysk olimpijskich w Tokio (1964) przywiozła trzy medale – dwa srebrne (w skoku w dal i biegu na 200 m) oraz złoty (w sztafecie 4x100 m). W 1967 r. wyszła za mąż za Janusza Szewińskiego, biegacza specjalizującego się w dystansie 400 m przez płotki.

Z olimpiady w Meksyku (1968) Irena Kirszenstein-Szewińska przywozi dwa medale i rekord świata na 200 m. Polskie zawodniczki były także faworytkami w sztafecie, ale Szewińska zgubiła pałeczkę i zaprzepaściła szansę na medal. Po urodzeniu syna w 1971 r. wraca do treningów. W 1972 r., zachęcona przez trenerów, spróbowała swoich sił w nowym dla niej dystansie – w biegu na 400 m. Bez przygotowania, na bieżni warszawskiej Skry, ustanowiła nowy rekord Polski na tym dystansie – 52 sekundy.

Z kolejnych igrzysk, w 1972 r. w Monachium, wraca z brązem za bieg na 200 m. Na olimpiadzie w Montrealu (1976) Szewińska zdecydowała się reprezentować nasz kraj tylko w biegu na 400 m i z ogromną przewagą – w czasie 49,29 s – zdobyła złoty medal, bijąc przy okazji rekord świata. Ostatni raz z numerem startowym na koszulce wystąpiła w 1980 r. w Moskwie, na swoich piątych igrzyskach olimpijskich. Wróciła bez medalu – w półfinałowym biegu na 400 m doznała kontuzji. Rok później na świat przyszedł drugi syn państwa Szewińskich.

Po zakończeniu kariery zaczęła działać m.in. w Polskim Związku Lekkiej Atletyki, Międzynarodowym Stowarzyszeniu Federacji Lekkoatletycznych (IAAF). Jako przedstawiciel Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego była członkiem Komisji Koordynacyjnej sprawdzającej stan przygotowań do igrzysk olimpijskich w Atenach (2004), Londynie (2012) oraz Tokio (2020). W maju 2016 r. została Damą Orderu Orła Białego.