To był prezydent na trudne czasy. Ideał pracy u podstaw – projektował urządzenia, pomógł wskrzesić szkoły wyższe, kierował Polskim Komitetem Normalizacyjnym. Gdy Warszawa w 1918 r. odzyskiwała wolność, rządził nią rozumnie i sprawiedliwie.

Najpierw przysłużył się nauce. W 1883 r. ukończył szkołę realną w Warszawie i wyjechał na studia do Petersburga – rozpoczął naukę na Wydziale Mechanicznym Instytutu Mechanicznego. W 1888 r. uzyskał tytuł inżyniera-technologa i złoty medal za dyplomowy projekt młyna parowego. W 1889 r. rozpoczął pracę jako asystent dyrektora w fabryce rur „Huldschynsky i Synowie” w Sosnowcu i jednocześnie zaczął pisać artykuły do „Przeglądu Technicznego”. Kilka lat później, razem z kolegą ze studiów, inż. Janem Jeziorańskim, założył firmę, która przetrwała blisko pół wieku – Towarzystwo Budowy Maszyn i Urządzeń Sanitarnych Drzewiecki i Jeziorański Sp. Akc. Przedsiębiorstwo specjalizowało się w produkcji urządzeń wentylacyjnych, sanitarnych oraz centralnego ogrzewania. Spółka miała 10 oddziałów, m.in. w Krakowie, Poznaniu, Łodzi i Wilnie. W 1899 r. Drzewiecki został prezesem Warszawskiego Stowarzyszenia Techników, kilka lat później był jednych z założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych (późniejsza Wolna Wszechnica), które przyczyniło się do reaktywacji – po 1918 r. – Uniwersytetu Warszawskiego, Politechniki Warszawskiej i SGGW.

„Wybuch I wojny światowej postawił także przed Drzewieckim nowe wyzwania. Powołany został na członka i wiceprezesa Komitetu Obywatelskiego m. Warszawy, udzielającego pomocy jej mieszkańcom, którzy ucierpieli wskutek działań wojennych. Po zajęciu Warszawy przez Niemców w sierpniu 1915 r. został zastępcą prezydenta miasta, księcia Zdzisława Lubomirskiego, i pierwszym burmistrzem w – ustanowionym przez władze okupacyjne 6 sierpnia 1916 r. – zarządzie miasta na prawach magistratu. Umiał dość skutecznie przeciwstawiać się nadmiernym żądaniom niemieckim.

Jego zasługą było też przyłączenie do miasta w 1916 r. obszarów podmiejskich, co stworzyło solidne podstawy rozwoju miasta w dobie II RP. Gdy Lubomirski wszedł w skład Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego, Drzewiecki został 22 marca 1918 r. wybrany przez Radę Miejską prezydentem stolicy i sprawował tę funkcję także w pierwszych, nadzwyczaj trudnych latach niepodległej Polski aż do 28 listopada 1921 r. Był prezydentem bardzo pracowitym, obowiązkowym i ofiarnym: z własnych dochodów wypłacał nagrody pracownikom miejskim za dokonane przez nich usprawnienia w pracy”¹.

W spokojniejszym czasie wrócił do pracy inżynierskiej. Już w 1919 r. założył i stanął na czele Ligi Pracy. W 1923 r. zainicjował powstanie Komitetu Technicznego dla normalizacji wyrobów przemysłowych oraz ich dostawy (rok później przekształcono go w Polski Komitet Normalizacyjny), którym kierował do wybuchu II wojny światowej. Był założycielem, członkiem zarządu i współpracownikiem wielu firm handlowych, m.in. prezesem Spółki Akcyjnej Polskie Towarzystwo Elektryczne i Polskiego Związku Przemysłu Metalurgicznego.

Od 1889 r. był żonaty z Marią Feliksą Kapuścińską, mieli czwórkę dzieci: Wandę, Grażynę i Halinę oraz Janusza.

W 1942 r. został aresztowany przez niemieckie władze okupacyjne i osadzony na Pawiaku. Zmarł rok później w berlińskim więzieniu Moabit. W 1949 r. jego prochy przewieziono do Polski i złożono w grobowcu na Cmentarzu Powązkowskim.

¹ Andriej P. Kierzum, Stefan Ciara w słowniku postaci na www.polskipetersburg.pl (dostęp 28.09.2018 r.)