29–30 października w Mazowieckim Instytucie Kultury

www.mik.waw.pl

Mazowsze jako region kulturowy i artystyczny przez długi czas cieszyło się odrębnością w stosunku do pozostałych ziem Korony Królestwa Polskiego i Rzeczypospolitej, choć w opinii niektórych badaczy grono dysponentów i odbiorców sztuki oraz same powstające na nim dzieła miały peryferyjny charakter. Od końca XVI w., wraz ze stopniowym wzrostem roli w całym państwie sejmowej i rezydencjonalnej Warszawy, na znaczeniu traciły dotychczas najsilniejsze ośrodki: wojewódzki i biskupi Płock, Pułtusk i prymasowski Łowicz, gdzie coraz więcej zleceń otrzymywali stołeczni artyści oraz rzemieślnicy. Po potopie szwedzkim proporcje te zmieniły się jeszcze bardziej na korzyść Warszawy, niemniej w wielu bardziej oddalonych częściach regionu można było wciąż zauważyć w końcu XVII, XVIII czy nawet na początku XIX w. wyraźne znamiona odrębności. W XIX i XX w. rozwinęła się na całym terytorium Królestwa Polskiego (od 1866 r. Kraju Nadwiślańskiego) nowoczesna administracja budowlana, zasilana kadrami kształconymi początkowo w Petersburgu, Kijowie i na uczelniach zachodnioeuropejskich, a od 1898 r. w nowo powstałym Instytucie Politechnicznym w Warszawie. Wszystkie te przedsięwzięcia nie doczekały się jeszcze obiektywnej oceny. Równolegle, mimo wielu dziesięcioleci badań nad promieniowaniem sztuki Warszawy na okoliczne tereny Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego, daleko do pełnego określenia jego przebiegu i spektrum oddziaływania na samo historyczne Mazowsze. Wszechstronna analiza wzajemnych relacji kulturowo-artystycznych regionu i metropolii może być jednym z kluczowych punktów wyjścia do prezentacji nowej syntezy ich przeplatających się stale przez stulecia dziejów. W przygotowaniach do sympozjum postawiono na ujęcia interdyscyplinarne, zarówno problemowe, jak i syntetyczne. Konferencja nosi tytuł „Mazowsze – Warszawa, Warszawa – Mazowsze. Z dziejów wzajemnych relacji kulturowo-artystycznych regionu i metropolii”.