Muzeum Niepodległości w Warszawie i Fundacja Moje Wojenne Dzieciństwo zapraszają na wystawę „Gdzie mój dom, gdzie moje miasto”, którą można oglądać jeszcze do 25 marca br. w siedzibie Muzeum przy al. Solidarności 62.

Od zakończenia II wojny światowej upłynęło prawie 62 lata. Polska, która cieszyła się niepodległością zaledwie 20 lat została brutalnie napadnięta i była z premedytacją niszczona. Niszczono wszystko – ludzi, ich kulturę, dorobek całego życia, domy, zakłady pracy, miasta i wsie, wreszcie wypędzono mieszkańców całych obszarów Polski i miast. Wchodząc do Warszawy w 1939 r. Niemcy mieli opracowany plan zakładający zniszczenie 1,3 milionowego miasta i doprowadzenie stolicy Polski do roli podrzędnej mieściny na obszarze 15 km kwadratowych i z 1/10 ludności. Wprawdzie plan ten odłożono na później ale to co zrobiono z Warszawą to nie były zniszczenia wojenne – to było barbarzyństwo.

Świadków tamtych wydarzeń jest wśród nas coraz mniej. Ci, którzy to pamiętają mają dzisiaj 70-85 lat, byli wtedy dziećmi lub młodymi ludźmi. Nikt z nas, nawet ci którzy urodzili się w czasie lub zaraz po wojnie, nie jest w stanie wyobrazić sobie co przeżyli ci, którzy walczyli o Warszawę, co przeżyli gdy patrzyli na jej perfidne niszczenie i co czuli gdy musieli ją opuścić. Zaraz po zakończeniu wojny powracali na gruzy i zgliszcza, nie załamywali się i mieli nadzieję, że Warszawa – stolica Polski z tych zgliszcz powstanie – odrodzi się do nowego życia.

To wszystko zrodziło pomysł powstania wystawy „Gdzie mój dom, gdzie moje miasto”, która pokazałaby Warszawę widzianą oczami człowieka pamiętającego tętniącą życiem stolicę i konfrontującego ten obraz z tym co zastał widząc ją po wojnie. Założeniem wystawy jest pokazanie Warszawy i jej mieszkańców tuż po zakończeniu II wojny światowej. Zniszczone miasto nie odstraszało jej mieszkańców do powrotu. Zaczynali wszystko od początku mieszkając w ruinach i przystosowując się do takich warunków jakie zastali.