5 czerwca, godz. 15.00 Dwór Krasińskich w Muzeum Romantyzmu w Opinogórze

www.muzeumromantyzmu.pl

Zapraszamy do Dworu Krasińskich na ósme spotkanie w Saloniku Elizy. Gośćmi spotkania będą Marek Majewski i Waldemar Smaszcz, zaś tematem twórczość Siergieja Jesienina oraz ballady i romanse rosyjskie. Spotkanie poprowadzi Zofia Humięcka.

Marek Majewski

Autor i kompozytor, śpiewający poeta i satyryk, felietonista i szantymen. Scenarzysta i reżyser, a także konferansjer programów estradowych, telewizyjnych i radiowych. Urodził się w roku 1952 w Warszawie, od dzieciństwa związany z warszawską dzielnicą Żoliborz. Jest artystą – samoukiem. Z wykształcenia mgr inż. lotnictwa, ze specjalnością konstruktor lotniczy. Zadebiutował w wieku 9 lat, występując w Domu Spokojnej Starości z piosenką „Jabłuszko pełne snów” z repertuaru Mieczysława Wojnickiego. Ukończył Politechnikę Warszawską, w czasie studiów śpiewał w chórze Uniwersytetu Warszawskiego, a na macierzystej uczelni udzielał się w studenckim ruchu turystycznym. Autor wierszy i bajek w dziecięcym tygodniku Świerszczyk, które obecnie można znaleźć w podręcznikach szkolnych do języka polskiego. Twórczość dziecięca przełożyła się na szereg spotkań autorskich i koncertów w szkołach i przedszkolach w całym kraju. Od 1989 roku w spółce autorskiej z Marcinem Wolskim napisał wszystkie telewizyjne i radiowe polityczne Szopki Noworoczne.

Pisze i śpiewa ballady, teksty jeśli nawet satyryczne, to nie polityczne, piosenki żeglarskie i piosenki dla dzieci. Reżyseruje i prowadzi comiesięczne premierowe programy „Kabaretowej Sceny Przyjaciół Marka Majewskiego”, skupiającej najwybitniejszych artystów kabaretu, teatru, piosenki, ale także jazzu, folku i klasyki. Od roku 2012 w „Domu Sztuki” na Ursynowie przewodzi spotkaniom „Marek Majewski zaprasza” z udziałem znanych polskich artystów. Jego pasją jest żeglarstwo, co skutkuje organizowanymi od pięciu lat koncertami piosenki żeglarskiej pod hasłem „Szanty na Mazowszu”. „Najlepszy sposób, żeby coś się udało, to jest – zacząć” to motto przyświeca Markowi Majewskiemu przez całe życie.

Waldemar Smaszcz

Polski historyk literatury, krytyk, eseista, tłumacz. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu pod kierunkiem prof. Konrada Górskiego i prof. Artura Hutnikiewicza. Debiutował w 1975 r. w piśmie Kontrasty. Współpracował m.in. z „Inspiracjami”, „Ładem”, „Poezją”, „Literaturą”, „Tygodnikiem Kulturalnym”, „Kulturą”, „Kierunkami”, „Więzią”. Autor kilkunastu książek autorskich oraz kilkudziesięciu wyborów wierszy poetów polskich we własnym wyborze i z autorskimi esejami. Zajmuje się poezją polską od Bogurodzicy po współczesność, publikuje też szkice poświęcone prozie polskiej. Tłumaczył poezję Siergieja Jesienina, Walerego Briusowa, Josifa Brodskiego, Stanisława Szewczenki i innych współczesnych poetów ukraińskich. Spośród opracowanych przez niego wyborów poezji „Wiersze” ks. Jana Twardowskiego uhonorowano nagrodą Warszawskiej Premiery Literackiej, „Poezje zebrane” Kazimierza Wierzyńskiego otrzymały Nagrodę Złotej Sowy na Targach Dobrej Książki w Warszawie, antologia poezji eucharystycznej „Światło pszennego chleba” została wyróżniona na Targach Wydawców Katolickich w Warszawie, a seria poetycka „Z listkiem” otrzymała w 1998 r. główną nagrodę; ukazało się w niej dwadzieścia przygotowanych przez Smaszcza tomów. Otrzymał dwukrotnie nagrodę rektora Uniwersytetu Warszawskiego za badania naukowe (1981 i 1991). Wielokrotny laureat Warszawskiej Jesieni Poezji w konkursie na esej. Dwukrotny laureat Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka (1984 r. – Nagroda Młodych, 1997 r. – Nagroda Literacka). Laureat m.in. Nagrody Twórczej Wojewody Białostockiego, w 1999 r. – Nagrody Prezydenta m. Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego, w 2000 r. – Nagrody Twórczej Wojewody Podlaskiego oraz Ogólnopolskiej Nagrody Literackiej im. Franciszka Karpińskiego, w 2005 r. – Nagrody im. Witolda Hulewicza. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 2000 r. papież Jan Paweł II przyznał mu odznaczenie Najczcigodniejszego Krzyża „Pro Ecclesia et Pontyfice”.

Siergiej Aleksandrowicz Jesienin

Urodził się 21 września (3 października nowego porządku) 1895 roku w Konstantinowie koło Riazania w rodzinie chłopskiej. Porzuconego przez rodziców przyszłego poetę wychowywali dziadkowie. Tworzył od 9 roku życia, choć jak sam twierdził, świadomie mając lat szesnaście, z którego to czasu wiersze opublikowano później w debiutanckim tomie Radunica (1916 r.). W 1912 r. wyjechał do Moskwy, gdzie pracował jako korektor w drukarni. Przez półtora roku studiował eksternistycznie na Uniwersytecie Moskiewskim. W Petersburgu, dokąd wyjechał w 1915 r., poznał grono tamtejszych poetów: Błoka, Gorodeckiego, Biełego i Klujewa. Szczególnie Błok pomagał wypromować Jesienina w początkach jego kariery. W tym czasie Jesienin nawiązał bliższą współpracę z Klujewem, z którym mieszkał i utworzył nieformalną grupę poetów wiejskich. W 1916 r. został wcielony do armii, ale wkrótce po rewolucji październikowej 1917 r.  Rosja wycofała się z działań wojennych. Jesienin początkowo poparł rewolucję, tłumacząc ją jako zwycięstwo tradycji chłopskiej i patriarchalnej utopii, ale wkrótce stracił złudzenia i nawet krytykował bolszewików w swej twórczości. W 1919 r. wraz z Marienhofem i Szerszeniewiczem ogłosił manifest imażynizmu.

Jesienin wielokrotnie się zakochiwał, przeważnie na krótko, był pięciokrotnie żonaty. Jego pierwsze małżeństwo miało miejsce w 1913 r. i z tego małżeństwa miał syna Jurija. Po raz drugi ożenił się w 1917 r. i z tego małżeństwa pozostały dzieci: Tatiana i Konstantyn (w przyszłości statystyk sportowy). Pod koniec 1921 r. na przyjęciu u przyjaciela, malarza Gieorgija Jakułowa, poznał amerykańską tancerkę Isadorę Duncan, z którą się ożenił w maju następnego roku. Wspólnie odbyli podróż po Europie i do Stanów Zjednoczonych, ich małżeństwo trwało krótko i w maju 1923 r. Jesienin wrócił do Moskwy, gdzie ponoć miał wziąć czwarty ślub, chociaż nigdy nie rozwiódł się z Duncan. Ostatnie dwa lata jego życia obfitowały m.in. w najbardziej znane utwory literackie. Wiosną 1925 poznał Sofię Tołstoj (wnuczkę Lwa Tołstoja), z którą się ożenił. W 1925 r.  w związku z depresją został skierowany na leczenie psychiatryczne, jednak został zwolniony ze szpitala na święta. Zmarł 28 grudnia 1925 w Leningradzie.

Pożegnalny wiersz Jesienina (tłum. Tadeusz Mongird)

Żegnaj, przyjacielu, do widzenia,
Drogi mój, od krwi serdecznej bliższy.
Ta rozłąka w ciemnych przeznaczeniach
Obietnicą połączenia błyszczy.

Żegnaj bez uścisku dłoni i bez słowa.
Nie martw się, cień smutku z czoła przegoń.
W życiu ludzkim – śmierć to rzecz nie nowa,
A i życie samo – nic nowego.