od 14 maja, Stacja Muzeum przy ul. Towarowej 3 w Warszawie

Wystawa opowiada o specyfice dworców głównych stolicy, ich charakterze, historii i rozwoju w ramach struktury miejskiej i społecznej. Ukazuje w porządku chronologicznym proces powstawania kolejnych obiektów, wpisując się tym samym w historię Warszawy.

Wystawa została zorganizowana z okazji 90. rocznicy powstania Polskich Kolei Państwowych S.A. i 70. rocznicy otwarcia Dworca Głównego przy ul. Towarowej.

Dworzec – brama miasta

Warszawa w swojej historii miała kilka dworców głównych stałych i kilka tymczasowych. Były to w kolejności chronologicznej: Dworzec Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej (1845–1920) projektu Henryka Marconiego, Dworzec Główny nad wykopem linii średnicowej w Al. Jerozolimskich (1939–1944) zaprojektowany przez Czesława Przybylskiego, Dworzec Główny przy ul. Towarowej (1945–1975) projektu Wiktora Ballogha oraz ostatni, działający do dziś Dworzec Centralny (od 1975 r.) zaprojektowany przez Arseniusza Romanowicza.

Te reprezentacyjne w swym założeniu „bramy miasta” nie zawsze spełniały wysokie standardy. Było to spowodowane po części brakiem środków finansowych, niesprzyjającą sytuacją polityczną, zwykłą urzędniczą opieszałością oraz brakiem podejmowania trafnych decyzji. Z tych powodów pomiędzy budową kolejnych dworców głównych budowano dworce tymczasowe, które nierzadko pełniły swoją rolę przed wiele lat. Były to: Dworzec Tymczasowy Główny przy ul. Chmielnej (1921–1939), Tymczasowy Dworzec Warszawa Śródmieście (1949–1963) oraz Tymczasowy Dworzec Centralny w czworoboku ulic: Złotej, Chałubińskiego (Marchlewskiego), Al Jerozolimskich i Emilii Plater (1963–1975).