Osadnictwo olenderskie w Polsce kojarzy się głównie z "polską Holandią" czyli Żuławami, jednak, wyznający mennonityzm i później ewangelicyzm, przybysze z Zachodu osiedlali się też na innych terenach Polski. W zależności od charakterystyki zasiedlonego obszaru różna była specyfika krajobrazu kulturowego jaki stworzyli.  Sprowadzono ich na ziemie polskie w celu zagospodarowania terenów podmokłych lub zalewowych.

Przygotowana przez Dział Etnografii Muzeum Mazowieckiego w Płocku, wystawa dotyczy mazowieckiego odcinka Wisły, który w 2010 roku został poważnie dotknięty klęską powodzi. Zwiedzający dowiedzą  się m.in. dlaczego Olendrzy, nie tylko nie bali się powodzi, ale odbierali ją jako zjawisko pozytywne.

Wystawa pokazuje tło historyczno-kulturowo-środowiskowe, ale dotyka też żywej pamięci, którą podzielili się z twórcami wystawy, nieliczni już na Mazowszu potomkowie osadników i ich polscy sąsiedzi. Jedna z plansz przedstawia, unikatowy dzisiaj, proces wyrobu olenderskiego specjału - buraczanych powideł.

Mamy nadzieję, że ekspozycja przyczyni się do zwrócenia uwagi na turystyczny potencjał kryjący się w pozostawionym przez osadników  krajobrazie kulturowym - śladach olenderskiej inżynierii środowiska, charakterystycznych, jednodachowych zagrodach, cmentarzach z inskrypcjami w starym języku plattdeutsch, zachowanych jeszcze świątyniach mennonickich i ewangelickich.  

Miejsce prezentacji wystawy: Sejm Rzeczpospolitej Polskiej, hol główny

Czas trwania wystawy: 21 – 25 listopada 2012 r.

Wystawa została przygotowana przez Dział Etnografii Muzeum Mazowieckiego w Płocku

Autorzy: Magdalena Lica-Kaczan,  Grzegorz Piaskowski