Dzieje Szpitala Bródnowskiego splatają się ściśle z historią całej dzielnicy. Chociaż szpital od początku swojego istnienia miał status szpitala wojewódzkiego, to w przeważającej mierze służył mieszkańcom Bródna, Legionowa i przyległych gmin. W latach 60-tych ta część stolicy była wielkim placem budowy nowych mieszkań, a nie posiadała żadnego zaplecza szpitalnego. Istniejący Szpital Praski nie był w stanie zapewnić opieki szpitalnej dla wzrastającej populacji mieszkańców. Ponadto bardzo szybko wzrastała liczba mieszkańców Legionowa, które nie miało (i do dzisiaj nie ma) własnego zaplecza szpitalnego.

Prace projektowe rozpoczęły się w 1968 r. Budowę obiektów szpitalnych rozpoczęto w 1973r., a dwa lata później nastąpiło wstrzymanie prac z powodu braku środków finansowych. Dopiero w 1978 r. ukończono budowę pierwszego pawilonu, w którym zgodnie z założeniami została zlokalizowana Przychodnia Przyszpitalna. Miała ona być zapleczem specjalistycznego poradnictwa, dla odpowiednich, ale jeszcze nie istniejących oddziałów szpitalnych. Przychodnia Przyszpitalna rozpoczęła przyjęcia pacjentów w lipcu 1978 r. W następnych miesiącach sukcesywnie uruchamiano poradnie specjalistyczne.

W 1978r., jeszcze w trakcie trwania budowy, powołano dyrekcję szpitala. Pierwszym dyrektorem Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego został dr Tadeusz Sikorski, który tę funkcję pełnił do czerwca 2004 r. Stanowiska zastępców dyrektora objęli: dr Zbigniew Brandt – z-ca ds. lecznictwa, Edward Borawski– z-ca ds. administracyjnych, Jerzy Knetig – z-ca ds. technicznych.

Szpital otrzymał status Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego dla województwa stołecznego. W owym czasie był to jeden z większych obiektów w stolicy. Mieściło się tam 820 łóżek, co pozwalało na zorganizowanie leczenia chorych we wszystkich specjalnościach i stworzyło szansę na sprawną, kompleksową opiekę oraz obniżenie kosztów leczenia. Zgodnie z zasadami organizacji opieki szpitalnej w latach 80–tych, Szpital Bródnowski objął opieką mieszkańców Bródna, częściowo Targówka, Białołęki i gmin leżących poza granicami administracyjnymi Warszawy (Legionowo, Nieporęt, Serock).

Ważną decyzją, mającą istotny wpływ na dalszy rozwój szpitala było zawarcie umowy z Akademią Medyczną w Warszawie oraz z Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego i Instytutem Żywności i Żywienia o udostępnieniu bazy łóżkowej na organizację klinik dla działalności dydaktycznej i naukowej. Dzięki temu w szpitalu zatrudniono wysokokwalifikowaną kadrę lekarską. Klinikami kierowali: (przy nazwiskach podano tytuły naukowe z przełomu 1980/81 r.) prof. dr Jan Tatoń –Klinika Chorób Wewnętrznych i Diabetologii AM, doc. dr Jerzy Kuch –Klinika Kardiologii AM, doc. dr Wojciech Noszczyk –Klinika Chirurgii AM, doc. dr Artur Dziak –Klinika Ortopedyczno-Urazowa AM, doc. dr J. Marzinek –Klinika Położnictwa i Ginekologii AM, doc. dr Jan Kuś –Klinika Otolaryngologii CMKP, doc. dr Jan Dzieniszewski –Klinika Gastroenterologii Instytutu Żywności i Żywienia, doc. dr Andrzej Piotrowski – Klinika Psychiatrii Instytutu Psychiatrii i Neurologii, doc. dr Wiesław Graban –Zakład Medycyny Nuklearnej AM.

Do oddziałów nie będących klinikami delegowani byli z Akademii Medycznej w Warszawie na stanowiska ordynatorów: doc. dr Witold Mazurowski – Oddział Neurochirurgii, doc. dr Barbara Stroińska-Kus – Oddział Neurologii, dr Krystyna Jezierska-Kasprzyk – Oddział Noworodków, doc. dr Stanisław Kruszewski – Zakład Radiologii. Na etatach szpitala („miejskich”) na przełomie 1980/81 zatrudniono: dr med. Aleksandra Piotrowskiego – Oddział Okulistyczny i dr med. Andrzeja Zawadzkiego – Oddział Intensywnej Opieki Medycznej.

22 stycznia 1981 r. przyjęto pierwszego pacjenta do leczenia szpitalnego, chociaż jeszcze nie wszystkie kliniki i oddziały były gotowe do pełnej pracy diagnostycznej i leczniczej. Proces organizowania i wyposażania oddziałów Szpitala został zakończony w lipcu 1981 r. W chwili uruchomienia szpital dysponował 802 łóżkami, rozmieszczonymi w 14 oddziałach oraz Izbą Przyjęć. Przychodnia Przyszpitalna składała się z 27 poradni specjalistycznych, a w jej skład weszły ponadto 2 Przychodnie Wojewódzkie (gastrologiczna i cukrzycowa).

Na zaplecze diagnostyczne szpitala i Przychodni Przyszpitalnej składały się: Zakład Radiologii, Zakład Diagnostyki Laboratoryjnej, Pracownia Diagnostyki Izotopowej, Pracownia Radioimmunologii, Pracownia Diagnostyki Kardiologicznej, Pracownia Endoskopowa, Zakład Patomorfologii, Zakład Ultrasonografii. Ponadto w skład Szpitala wchodziły: Dzienny Oddział Psychiatryczny oraz Zakład Rehabilitacji i Fizykoterapii.

Dwadzieścia pięć lat pracy Wojewódzkiego Szpitala Bródnowskiego (taką nazwę otrzymał Szpital po ostatniej reformie administracyjnej) to okres wytężonych działań dla stworzenia nowoczesnego i stojącego na wysokim poziomie merytorycznym zakładu diagnostyczno - leczniczego. W 1992 r. szpital został wyposażony w aparaturę rezonansu magnetycznego, tomografii komputerowej oraz mammografii, która w 2004 r. została w całości wymieniona na sprzęt najnowszej generacji.

Wielkie zaangażowanie dyrekcji szpitala, kierowników klinik, ordynatorów oddziałów oraz aktywna praca poszczególnych zespołów pozwalają zaliczyć Szpital Bródnowski do przodujących zakładów diagnostyczno leczniczych w Polsce. W okresie 25-lecia osiągnięto wiele znaczących sukcesów:

• w dziedzinie diabetologii utworzono pierwszy w Polsce ogólnokrajowy system kontroli jakości wyników leczenia cukrzycy i jej powikłań. Powstał ośrodek intensywnego nadzoru i leczenia chorób metabolicznych.
  
  
• w kardiologii interwencyjnej, dzięki wyposażeniu i powołaniu w 2004 r. pracowni hemodynamicznej i wyposażenia w aparaturę do wykonywania koronarografii, wprowadzono nowoczesne metody leczenia chorób serca (angioplastyka, protezy zakładane do naczyń wieńcowych). W latach poprzednich stworzono nowoczesne zaplecze diagnostyki kardiologicznej (pracownie: echokardiografii, testów wysiłkowych, zaburzeń rytmu, elektrofizjologii z wszczepianiem i kontrolą stymulatorów serca).
  
  
• w gastroenterologii, w 1993 r. uruchomiono Pracownię Endoskopii Zabiegowej wyposażoną w nowoczesny aparat RTG i sprzęt endoskopowy, co umożliwiło wprowadzenie endoskopowych metod leczenia chorób dróg żółciowych (usuwanie nieoperacyjne złogów i zakładanie protez) i stworzono możliwości wykonywania zabiegów pod kontrolą ultrasonografii.
  
  
• zorganizowano nowoczesną pracownię okulistyczną - leczenia powikłań okulistycznych w cukrzycy, wyposażoną w laser argonowy i sprzęt do angiografii siatkówki oraz wprowadzono nowoczesne metody leczenia zaćmy i wszczepiania soczewek.
  
  
• w neurochirurgii rozpoczęto unikalne w skali kraju operacje wszczepiania stymulatorów i przeszczepiania komórek embrionalnych do mózgu u chorych z chorobą Parkinsona i uogólnioną dystonią, pierwsze w Polsce operacje mózgu w głębokiej hipotermii (obniżeniu ciepłoty ciała), z zatrzymaniem krążenia i z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego, operacje przeszczepów naczyniowych wspomagających krążenie mózgowe.
  
  
• w Klinice Chirurgii Ogólnej już od lat 80-tych wprowadzono do lecznictwa polskie protezy naczyniowe (sztuczne tętnice), które do chwili obecnej są stosowane w kraju i zagranicą. Zastosowano nowe, oryginalne, własne metody chirurgicznego leczenia zwężeń i niedrożności tętnic szyjnych zabezpieczających chorych przed udarem mózgu, zwężeń i tętniaków aorty i tętnic obwodowych, w tym wszczepianie specjalnych protez naczyniowych (stent – grafty), własne metody endoskopowego leczenia chorób żył i chirurgicznego formowania nowych zastawek żylnych. W chirurgii jamy brzusznej już w początkach lat 90-tych wprowadzono i rozwijano laparoskopową technikę operacyjną.
  
  
• w chirurgii ortopedycznej w coraz szerszym zakresie wykonywane są operacje wszczepiania endoprotez oraz opracowano własne patenty protez stawu biodrowego. Wprowadzono nowoczesne endoskopowe metody diagnostyczne stawów (artroskopia).
  
  
• w Klinice Położnictwa i Ginekologii wprowadzono nowoczesne metody diagnostyczne: ultrasonografię doplerowską dla oceny wczesnych zmian nowotworowych narządu płciowego i wczesnej diagnostyki wad rozwojowych płodu. Wdrożono laparoskopowe metody leczenia zaburzeń statyki narządu rodnego i nietrzymania moczu, bardzo nowoczesne metody fotodynamiczne w diagnostyce i leczeniu nowotworów narządu rodnego. W diagnostyce i leczeniu zmian wewnątrzmacicznych wprowadzono pierwszy raz w Polsce metody histeroskopowe. Rozwinięto nowoczesne metody chemioterapii nowotworów narządu rodnego i metody monitorowania wyników tego leczenia.
  
  
• Klinika Otolaryngologiczna specjalizuje się w chirurgicznym leczeniu nowotworów krtani, gardła środkowego i dolnego, jamy ustnej, zatok obocznych nosa, ucha, gruczołów ślinowych, tarczycy i przytarczyc oraz guzów podstawy czaszki, uchyłków przełyku Zenkera, guzów oczodołu, chirurgii nerwu twarzowego, leczeniu zwężeń krtani i szyjnego odcinka tchawicy, rehabilitacji chirurgicznej słuchu.
  
• w Oddziale Neurologii stworzono nowoczesny oddział intensywnego nadzoru udarów z aparaturą monitorującą. W klinice psychiatrycznej działa oddział ogólnopsychiatryczny, oddział leczenia zaburzeń afektywnych i pododdział leczenia alkoholowych zespołów abstynencyjnych oraz Oddział Dzienny (w przyszłości o profilu psychoterapeutyczno-rehabilitacyjnym) i Psychiatrii Oddział Leczenia Środowiskowego przy ul. Suwalskiej.

Szpital posiada bardzo nowoczesne i rozbudowane zaplecze diagnostyczne. Dotyczy to szczególnie metod obrazowania (ultrasonografia specjalistyczna, tomografia komputerowa, tomografia rezonansu magnetycznego) i zastosowania technik medycyny nuklearnej. Pełnymi możliwościami terapeutycznymi dysponuje Dział Rehabilitacji i Fizykoterapii.

W okresie 25-lecia wielu kierowników klinik pełniło funkcje specjalistów krajowych i wojewódzkich, prezesów i przewodniczących krajowych towarzystw naukowych, współpracowano z wieloma medycznymi organizacjami międzynarodowymi i pełniło ważne funkcje w tych organizacjach. Są ekspertami Światowej Organizacji Zdrowia oraz redaktorami naczelnymi różnych czasopism lekarskich.

We wszystkich jednostkach, szczególnie klinicznych prowadzi się wielokierunkowe prace naukowe, w tym również badania kliniczne nowych leków, czego wyrazem jest kilka tysięcy publikacji w międzynarodowych i krajowych czasopismach medycznych.

Największym jednak osiągnięciem całego zespołu i wszystkich pracowników Szpitala jest stała gotowość i praca na rzecz chorych. W okresie 25-lecia w Szpitalu Bródnowskim hospitalizowano ponad 400 tys. chorych, a w Przychodni Przyszpitalnej wykonano ponad 5 milionów konsultacji specjalistycznych. W przedmowie do monografii wydanej na 25-lecie szpitala obecna dyrektor szpitala, Teresa Bogiel napisała: „Wojewódzki Szpital Bródnowski od lat jest bardzo dobrze znany nie tylko mieszkańcom Mazowsza, ale i wielu innym z całego kraju. Na wysokie uznanie i dobre imię Szpitala Bródnowskiego pracował przez lata cały personel tego wieloprofilowego, wysokospecjalistycznego ośrodka. Mimo ogólnie odczuwalnych w służbie zdrowia problemów finansowych, a zwłaszcza braku środków na inwestycje, Szpital Bródnowski potrafi dobrze radzić sobie w tej trudnej dla nas wszystkich rzeczywistości.”