W 76. rocznicę Rzezi Woli, członek zarządu województwa Elżbieta Lanc oraz Rzecznik Praw Pacjenta Bartłomiej Chmielowiec złożyli wieniec pod tablicą upamiętniają miejsce masowych egzekucji mieszkańców stolicy, jakie miały miejsce w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego w sierpniu 1944 r.

Zbrodnia na ogromną skalę

Na warszawskiej Woli funkcjonowały cztery szpitale. Najbardziej dramatycznym momentem w powstańczych dziejach szpitali wolskich była masowa rzeź mieszkańców dzielnicy dokonana w pierwszych dniach powstania przez oddziały SS i policji niemieckiej. Między 5 a 7 sierpnia 1944 r. niemieccy naziści dokonali zorganizowanej masakry ludności cywilnej. Podczas tej zaplanowanej z premedytacją eksterminacji zamordowano od 30 do 65 tys. polskich mężczyzn, kobiet i dzieci.

Ostatnia nadzieja

W „czarną sobotę”, 5 sierpnia 1944 r. Niemcy wymordowali personel i pacjentów Szpitala Wolskiego oraz Szpitala św. Łazarza. Ofiarą masakry padli także pacjenci Szpitala Dziecięcego Karola i Marii. Dzięki odważnej postawie personelu zagłady uniknął natomiast Szpital Zakaźny św. Stanisława przy ul. Wolskiej 37, gdzie obecnie mieści się Wojewódzki Szpital Zakaźny. Po kilku dniach udało się doprowadzić do wznowienia działalności Szpitala Wolskiego. Personel obu placówek, aż do końca października 1944 r. niósł pomoc polskiej ludności cywilnej wypędzanej przez Niemców z Warszawy.

– Dziś dla Polaków to miejsce jest przede wszystkim świadectwem niełatwej historii naszego kraju. To także symbol – ogromnej ceny, jaką przyszło zapłacić mieszkańcom stolicy za powstanie warszawskie, ale również wielkiej odwagi i bohaterstwa lekarzy i sanitariuszek, którzy narażając własne życie organizowali opiekę medyczną cywilom i powstańcom. To oni nieśli pomoc nielicznym ocalałym z rzezi Woli, a także  wysiedleńcom z innych dzielnic Warszawy – podkreśliła członek zarządu Elżbieta Lanc.