W pierwszych dniach Powstania Warszawskiego miasto dotknięte zostało bestialskimi mordami. Między 5 a 7 sierpnia 1944 r. na ulicach warszawskiej Woli niemieccy naziści dokonali zorganizowanej masakry ludności cywilnej.

Akcja wyniszczania miasta była odpowiedzią na wybuch Powstania Warszawskiego. W tych dniach w masowych egzekucjach, mordach i gwałtach zginęło od 40 do 60 tys. mieszkańców Woli. Hołd ofiarom ludobójstwa, w imieniu Sejmiku Województwa Mazowieckiego, oddał podczas uroczystości pod Pomnikiem Ofiar Rzezi Woli – radny Bartosz Wiśniakowski.

Masowe egzekucje

Tuż po rozpoczęciu powstania, 1 sierpnia 1944 r., Hitler wydał rozkaz: „Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców, Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy”. Większości zbrodni dokonywano w kamienicach, na ich podwórkach lub w halach fabrycznych. Ofiarami rzezi padli także pacjenci i personel wolskich szpitali. Warto nadmienić, że szpitale były chronione prawem wojennym. Mieszkańcy Woli mieli więc nadzieję, że budynki te zapewnią im bezpieczeństwo. Zdaniem historyka Piotra Gursztyna, rzeź Woli była prawdopodobnie największą jednorazową masakrą ludności cywilnej dokonaną w Europie w czasie II wojny światowej, a zarazem największą w historii pojedynczą zbrodnią popełnioną na narodzie polskim.