W sobotę, 23 sierpnia odbyły się uroczystości związane z powtórnym pochówkiem dziedziców Gulczewa – Piotra i Róży Bontemps. Przedsięwzięciu patronował marszałek Adam Struzik, który również wziął w nim udział.

Kryptę, w której w 1840 r. pochowano gen. Piotra Bontemps, a 13 lat później jego żonę Różę Eleonorę z Monfreullów, odnaleźli pracownicy działu archeologii Muzeum Mazowieckiego w Płocku pod kierunkiem doktora Tomasza Kordali.

Szczątki zostały odkryte w maju ubiegłego roku na terenie byłego kościoła św. Jakuba w Imielnicy (ul. Mazura-Gościniec) podczas badań wykopaliskowych. Zadaniem archeologów było odnalezienie krypty starego kościoła imielnickiego ze szczątkami małżeństwa Bontemps oraz analiza antropologiczna szczątków.

Podczas prac pozyskano wiele innych ciekawych zabytków, m.in. fragmenty kilku różańców z drewnianymi krzyżykami, metalowe krzyżyki, medaliki, monety, guziki, szczątki spodni i butów generała.

Sobotnie uroczystości rozpoczęły się mszą świętą w kościele parafialnym w płockiej Imielnicy pw. Najświętszego Serca Jezusowego, w którym została też odsłonięta tablica nagrobkowa autorstwa Stanisława Płuciennika. Po mszy nastąpił ponowny pogrzeb szczątków generałostwa. Wydarzenie uświetniły grupy rekonstrukcyjne z Płocka i Warszawy, które oddały armatnią salwę honorową.

W uroczystościach wziął udział poseł Piotr Zgorzelski oraz potomkowie generała i przedstawiciele ambasady Republiki Francuskiej. Organizatorami pochówku małżeństwa Bontemps są Muzeum Mazowieckie w Płocku, Urząd Miasta Płocka i parafia św. Jakuba Apostoła w Imielnicy.

Piotr Karol Franciszek Bontemps urodził się w Paryżu 3 listopada 1777 r. Po ukończeniu szkoły politechnicznej został przyjęty do wojska w randze porucznika II klasy. Służył w VIII Pułku Artylerii Pieszej Armii Zachodniej. Przez 7 lat był adiutantem generała brygady artylerii Hanicque. W 1804 r. został mianowany kapitanem. Za udział w bitwach pod Jeną, Pułtuskiem, Iławą Pruską i Królewcem został odznaczony krzyżem kawalerskim Legii Honorowej (10 kwietnia 1807 r.).

W marcu 1809 r. Bontemps’a oddelegowano, na prośbę ks. Józefa Poniatowskiego, do polskiej armii Księstwa Warszawskiego. Po walkach z Austriakami o Sandomierz nagrodzono go w 1810 r. polskim krzyżem kawalerskim i awansowano na pułkownika. Wtedy też był dyrektorem artylerii. Zajmował się głównie organizowaniem fabryk produkujących proch i białą broń kawaleryjską oraz taborów.

W 1812 r. podczas w wyprawy Napoleona na Moskwę wsławił się w bitwie nad Berezyną – uratował działa V Korpusu Polskiego. W kampanii roku 1813 walczył pod Lipskiem i Hanau. W 1817 r. przeszedł ostatecznie do służby w wojsku polskim Królestwa Kongresowego, gdzie pełnił obowiązki dyrektora materiałów artyleryjskich i warszawskiego Arsenału. Udzielał się także w loży masońskiej Bouclier du Nord (loża Tarczy Północnej na wschodzie Warszawy), w której został wybrany drugim dozorcą loży.

W 1821 r. zakupił duży majątek ziemski Gulczewo pod Płockiem. Generałem brygady został 19 lipca 1822 r., a od 30 sierpnia tego roku pełnił funkcję dowódcy korpusu rakietników. Po wybuchu  powstania listopadowego organizował ośrodki przemysłu wojennego w Warszawie, Białogonie, Suchedniowie, Końskich, Ostrowcu, Denkowie, Odrowążu i Ćmielowie. Został powołany do Rady Wojennej, gdzie zajmował się przygotowywaniem obrony Warszawy. Po jej kapitulacji pozostał w stolicy, składając deklarację wierności carowi. W styczniu 1832 r. skierowano go do Rosji, gdzie do śmierci pracował w swoim zawodzie.

Zmarł tragicznie w 1840 r. w wieku 63 lat w następstwie wybuchu przy próbie pocisków. Żona generała, Róża Eleonora z Monfrellów, sprowadziła ciało męża do Polski i pochowała w krypcie kościoła św. Jakuba w Imielnicy, kościoła parafialnego dla majątku Gulczewo. Kilkanaście lat później zmarła Róża Eleonora, która została pochowana obok męża.