Tradycja wytwarzania konfitur z owoców na ziemiach polskich sięga czasów szlacheckich. Początkowo królowały one tylko na pańskich stołach, z czasem przygotowywane były również w domach mieszczan i chłopów. Pod koniec XIX w. smażenie owoców z cukrem było bardzo popularnym sposobem przygotowania zapasów na zimę. Na ziemiach mazowieckich w okolicach Zwolenia, dzięki dobrym glebom oraz nadwiślańskiemu położeniu rozwinęła się uprawa truskawek. Do dziś uprawa truskawek stanowi jedną z głównych gałęzi rolnictwa na tym terenie.

Z uwagi na bogactwo tego owocu mieszkańcy przygotowywali między innymi popularną na tych terenach konfiturę truskawkową. „Na początku babcia zasypywała truskawki cukrem. Nie zalewała syropem, tylko właśnie zasypywała cukrem. Wydaje mi się, że to utrwalało truskawki. Zasypane truskawki gotowała powolutku na wolnym ogniu. Cukier konserwował. Konfitury były słodkie, dosyć słodkie. Jeszcze w latach 60-tych mama robiła takie konfitury w kamiennych garnkach tutaj na wsi” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami powiatu zwoleńskiego). Sekretem przygotowania smacznej i aromatycznej konfitury truskawkowej są odpowiednio przeprowadzone etapy jej produkcji. Pierwszym bardzo ważnym etapem jest przygotowywanie ulepu (czyli roztworu cukru), drugim zaś odpowiednie jej gotowanie. Konfitura truskawkowa przygotowywana na terenie powiatu zwoleńskiego zawiera całe owoce truskawek. Dlatego bardzo ważne jest, aby wcześniej owoce były zasypywane cukrem, gdyż w przeciwnym wypadku podczas procesu gotowania mogłyby się rozpaść. Dzięki odpowiedniej pasteryzacji konfitura długo zachowuje swoją świeżość. Konfitura truskawkowa spożywana jest zazwyczaj jako dodatek do pieczywa, naleśników, twarogów, jogurtów, a także stanowi idealne nadzienie do różnorodnych ciast.