Wieś Ziemaki położona jest w północno-wschodniej części województwa mazowieckiego, powiecie makowskim, gminie Sypniewo. Kulturowo wieś Ziemaki znajduje się pod wpływem kurpiowszczyzny. Bardzo wiele zwyczajów i zachowań przeniknęło do życia codziennego mieszkańców Ziemak z kultury kurpiowskiej.

Społeczność lokalna w okresie międzywojennym i powojennym składała się głównie z rdzennych mieszkańców zajmujących się rolnictwem, pracą w lesie, pracą przy obróbce drewna (traczce). Gospodynie zajmowały się pracami polowymi, gospodarstwem, prowadzeniem domu. Jakość i różnorodność posiłków spożywanych przez mieszkańców wsi Ziemaki determinowana była przeważnie, tak jak na całej kurpiowszczyźnie, zasobnością gospodarstwa. Wiele przepisów powstało z chęci urozmaicenia potraw przygotowywanych z tego samego, jedynie dostępnego surowca. Buraki czerwone były łatwe w uprawie i długo się przechowywały, zaletą ich także była możliwość spożywania ich przez cały okres wegetacji i później aż do wiosny. Barszcz buraczany przygotowywany z zakwasu buraczanego cieszył się bardzo dużym poszanowaniem w kuchni mieszkańców Ziemak. Oryginalny i wyróżniający sposób gotowania, a bardziej przyprawiania, zabielania i zagęszczania barszczu jest bardzo związany ze społecznością wsi Ziemaki i przyległych wiosek jak Glinki, Glądzka, Chełchy, Strzemieczna. „Buraki wstawione, posolone i pocukrzone. Soli tyle co mniej więcej (…) i cukru to łyżkę (…) ja zawsze dodawałam (…) i to się gotowało” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Ziemak). Do barszczu nie używano żadnych przypraw oprócz soli i cukru, zagęszczanie mąką następowało przez dolanie rozpuszczonej w zimnej wodzie mąki pszennej i zagotowanie. Natomiast zabielanie następowało śmietaną połączoną z roztrzepanym całym jajem bez końcowego gotowania. Specyficznym jest także sposób podania, jako potrawa obiadowa na jednej misce wraz z utłuczonymi kartoflami w postaci oddzielnych frakcji.